ΑΝ ΘΥΜΑΣΑΙ.

Αντικρυζοντας την χαοτικη πλευρα του εαυτου μου,
Που σαν κρυμμενη θεά των ονειρων μου,
Βουτηγμενη στις πιο αποκρυφες εννοιες της γοητειας
Με ταξιδεψε στον δικο της κοσμο.
Μα σαν το φως ξαναφανηκε ,αυτη εγινε κ παλι σκια.
Ερωτευμενος παραφορα με τις σκιες κλειστηκα στα σκοταδια,
Γαληνια νοιωθω την μονοχνωτη σκια να παιδιαριζει
Με ηχους γαργαλιστικους στα αυτια μου,
Σα την πιο εμπειρη γυναικα να ξυπανει και να κοιμιζει την καθε μου επιθυμια.
Ημιλυποθυμος απο την νιρβανα που απλοχερα μου χαρισε η μοναξια
Σκονταφτω πανω στα παιδικα μου χρονια,
Και σα τρομαγμενο μωρο που με εκτρωση το βαφτισαν
Βλεπω το δραμα της ζωης μου να εξελισετε,
Και ενω εγω κλαιω και κραυγαζω την αγωνια μου,
Εσεις σαν ηθικη ταινια το θαυμαζεται.
Θελω κ εγω να ανεβω ψηλα ,μα, ο νους μου
Παραιτηθηκε απο καθε ειδος προσπαθειας.
Καθε μερα ολο και πιο βαθεια κρυβομαι μεσα μου.
Ποναω αλλα σιγουρος ειναι ο δρομος,
Οταν στο τερμα φτασω, πια δεν θα πονω,
Οταν στο τερμα φτασω, δεν θα νοιωθω πια,
Οταν στο τερμα φτασω ισως κ ο αγγελος του Ποε
Για μενα κραυγασει, ‘ποτε πια’.......